لیلی چو ازین جهان فانی = بگذشت به دوره ی جوانی//مجنون که همیشه یار او بود =پیوسته سر مزار او بود//چوبی بنشاند در کنارش = تاگم نکند ره مزارش //هرروز که سر برآن بسایید= خوناب جگر برآن ببارید//شد چوب زاشک چشم او تر =بررست وبگشت سایه گستر//شد شاخه ی سبز آن نگونسار =دربر بگرفت تربت یار//گفتند مراقبان دلخون = اینست درخت بید مجنون// آزاده وبی ثمر چو لیلاست= هرجاکه بود همیشه زیباست
با تشکر از سید حسن علوی
سلام بر شما عزیزان برای این قسمت شعر داستان شهریار با عنوان (آخرین بر گ) بی مناسبت نیست ممنون